De sleutel tot de debuutroman The Bricks That Built The Houses van Kate Tempest (1985)  is te vinden in haar poëzie en haar muziek. Die sleutel heet ritme. Bekijk dit prachtige interview op YouTube, bewonder haar voordracht – vooral die van het Icarus-gedicht aan het begin – en je krijgt een idee van de stijl van haar roman.

Kate Tempest op YouTube

Kate Tempest is taal. De Engelse bouwde een reputatie op met poetry slam, spoken word performances en rap – zo dat al verschillende genres zijn.
Ook maakte ze een popalbum, dat haar een nominatie opleverde voor Mercury Prize. De liedjes op die plaat verwijzen vooruit naar haar roman, die dus op zijn beurt weer terugverwijst naar het album.

Terug is een ander sleutelwoord tot de roman. De jonge Londenaren Leon, Becky en Harry zitten in een oude Ford Cortina en proberen op slinkse wijze en met hoge snelheid de stad te verlaten. Niet dat ze direct worden achtervolgd, maar elke voorsprong is meegenomen. Wat is hier gebeurd? Wat hebben ze op hun kerfstok? Of zoeken ze gewoon een uitweg uit het Londen van deze tijd?

Vervolgens gaat het verhaal een jaar terug, om de lezer uitgebreid de achtergronden en de redenen van de tocht in oude, vierde hands Ford uit te leggen. Kate Tempest schrijft in heerlijk gebeeldhouwde zinnen, met herhalingen zoals we die in verhalende poëzie ook vinden.

Ze neemt de tijd en ruimte om de personages en hun onderlinge relaties te schetsen. Waarbij vooral Harry aan het woord komt. Voor alle duidelijkheid: Harry is een jonge vrouw. Noem haar maar geen Harriet, het is geen naam die bij haar past en ook is het maar beter haar te vriend te houden.

Al snel blijkt dat we hier te maken hebben met die jonge Londenaren voor wie de stad niet dat brengt wat ze ervan hopen. Becky wil dansen en ze danst ook, maar die wereld is snoeihard en geld is er schaars. Ze houdt zich in leven met het geven van massages – met happy endings. Meer niet, bezweert ze haar vriend, maar die vertrouwt haar na een tijdje niet meer. Vooral omdat hij zelf er ook maar niet in slaagt verder te komen.

Harry is drugsrunner. Tussen de dealer en de hoge, dure klanten uit de hogere klassen in de City. Een gesloten circuit, waar ze met haar vriend uit hoopt te ontsnappen nadat de benodigde Ponden binnen zijn.

Het beeld dat Kate Tempest schetst van Londen is bepaald niet florissant. Het is bikkelen, het is overleven. Het is een stad voor wie rijk is, maar wie de pech heeft niet tot de kleine elite te behoren, heeft er weinig te zoeken. Gefnuikte ambities, geweld, verlangen, dromen en ontwaken, het hele spectrum komt voorbij. Mooie hoofdstukken zijn die over een mislukte drugsdeal en een massage van Becky.
Daarnaast is de roman een heerlijke comedy of errors, waarin de onderlinge verbanden tussen de vrienden en hun families op grappige wijze in elkaar grijpen. Zo is Londen aan de ene kant heel groot en onoverzienbaar, en aan de andere kant klein als een gehucht.

In ouderwets aandoende, realistische stijl geschreven. Zoals ook de poëzie van Kate Tempest klassiek van aanpak en opbouw is. Ze is een stem die boven het koor aan jongelingen uitsteekt door haar zelfverzekerdheid en haar onvervaarde aanpak.
Grote kans dat Kate Tempest dit jaar op Crossing Border te zien is. Ze is een vleesgeworden Crossing Border. Dichteres, popzangeres, performer. En schrijfster van een indrukwekkende roman die een van de komende maanden in vertaling verschijnt.
Welkom Kate Tempest.


 

Kate Tempest: The Bricks That Built The Houses.
399 blz. Bloomsbury
Vertaling zal verschijnen bij Meulenhoff.

Foto Kate Tempest:  Foto: villunderlondon – Abi Dainton

15892813445_104fe5dad0_k
(
Ford Cortina. Foto: Charlie)