Theo HakkertWaar de een met vuurwerk strooide, had Ryan Adams een beter idee. Hij ‘dropte’ oudejaarsnacht in één worp vijf nieuwe albums. De hele staalkaart van zijn kunnen. Dat wil zeggen bloedmooie liedjes op de ene plaat en irritante, ruwe gitaarpartjes op de andere. Zijn eigen schijf van vijf. Kies zelf maar wat lekker is.
Gitaarpartjes? Op 1985 staan 29 nummers. Samen duren ze nog geen 35 minuten. Op zich geen vreemde poëtica. Idee op, liedje stop. Eind jaren 70 schoof Nick Lowe bij zijn producties ook gewoon de fader dicht als het idee genoeg was uitgemolken. Guided By Voices werkte later volgens hetzelfde procedé.
29 van deze fragmenten is veel te veel, al zitten er aardige flarden tussen die een langere uitwerking hadden verdiend, zoals Panic in the Night en How to Belong.
Voor uitwerking kan bijvoorbeeld worden verwezen naar het album Sword & Stone. Ryan Adams ten voeten uit. Als hij zichzelf in toom kan houden, weet hij nog altijd het soort songs te schrijven die passen bij de status die hij met platen als Gold en Heartbreaker wist op te bouwen.
Friday Night NYC, Manhattan in the Rain – New York haalde al vaker het beste in hem naar boven – en Blizzard in the Room sluiten aan bij dit vroege niveau.
Geldt ook voor Tomorrow Never Comes op het album Star Sign, met een Neil Young-achtige mondharmonica.
Vijf albums tegelijk. Zo is Adams zijn eigen plaaggeest. Al kun je ook zeggen: met dit schot hagel is er altijd wel iets te vinden voor de liefhebbers.
Ontegenzeggelijk is dit een revanche voor zijn grotendeels mislukte reeks albums waarop hij complete platen van collega’s coverde. Met zijn versie van Dylan’s Blood On The Tracks als dieptepunt.