Waarom twee akkoorden als het met één kan?

Hypnotiserend en bezwerend, dat is de blues van Cedric Burnside. Ook op zijn nieuwe album, Hill Country Love, zijn de gekmakende ritmes onweerstaanbaar in hun eenvoud.

Zelden heeft een kleinzoon zo de voetsporen van zijn grootvader gevolgd als Cedric, die grandpa moest zeggen tegen R.L. Burnside (1926 – 2005), de uitvinder van de hill country blues. De liefde voor de blues wordt daar in Mississippi op de porch van generatie op generatie doorgegeven. Deze vorm van blues is even onmiskenbaar aan de streek gebonden als reggae aan Jamaica.

Maar een eenkennige navolger van zijn opa is hij niet. Cedric Burnside (45) slaagt er op zijn voortreffelijke nieuwe album Hill Country Love in om vanuit de op zich rudimentaire blues links te leggen met funk, soul en zelfs de Afrikaanse woestijnblues van een gezelschap als Tinariwen. Het titelnummer zou de goedkeuring van James Brown hebben weggedragen – zo strak. En als Talking Heads nog hadden bestaan, had dit zo hun tweede cover kunnen zijn, na die ene van Al Green’s Take me to the river.

De kracht van Burnside zit altijd in die strakke, simpele herhaling van akkoorden en licks. Nou, akkoorden? Hij is er van: waarom in twee akkoorden als het in één kan? Hij volhardt daar ijzerenheinig in en wie zich eenmaal heeft gevonden in dit ritmes raakt er niet meer van los. Deze blues is hypnotiserend op het gekmakende af.

Een basale ritmesectie, Burnside op zijn gitaar, soms is er een mondharmonica en dat is het. Deze muziek is schatplichtig aan de streek waar hij vandaan komt en daar passen de covers die hij speelt goed bij. Twee van Mississippi Fred McDowell, van wie R.L. Burnside gitaar heeft leren spelen (terwijl Muddy Waters R.L.’s neef was – weliswaar aangetrouwd), en een van zijn grootvader: Po Black Mattie.

Hoogtepunt is Closer, haast een spiritual, waarin hij zingt dichter tot de Heer te willen geraken. Het moet hem hebben geïnspireerd tot een onweerstaanbare gitaarlick. Hier zou Television’s Tom Verlaine glimlachend om hebben geknikt.

Foto Bill Crouse Cedric Burnside in 2009