Home

Vrijdag kwam er een einde aan een enorme tournee van Tim Knol & The Wandering Hearts. Nou, enorm. Het was een tour van drie optredens. Hij kon er zelf ook wel om lachen in het Burgerweeshuis in Deventer.

Terwijl de jonge garde zich verzamelde in Groningen voor Noorderslag stond de jonge veteraan Tim Knol (34) in het Burgerweeshuis in Deventer, de zaal die waarschijnlijk gaat sluiten op deze locatie. Zo snel kan het gaan. Waarschijnlijk heeft Knol geen moment aan Groningen gedacht.

In een interview met Het Parool, eind 2022, vertelde hij dat de live-uitvoeringen van de songs op zijn albums heel anders zouden klinken dan op de plaat. In Deventer was dat goed te horen. De band kreeg en nam alle ruimte.  Op bas Jeroen Overman. En drie gitaristen liefst. Sam van Ommen, David Gram, die ook nog eens fantastisch pedal-steel speelde, en Sam Verbeek, die ook als producer aan het album Long Live Your Friends had gewerkt.

Sterker nog. De plaat is gebaseerd op telefoon-ideeën die Knol tijdens zijn fameuze wandelingen had vastgelegd. ‘Normaal laat ik die aan niemand horen’. Maar Sam mocht ermee aan de slag. Knol ging drie uur lopen. Toen hij terug kwam, was het lied af.
‘Als we dit nou nog eens tien keer doen, hebben we een plaat’. En dat werd Long Live Your Friends.

De eerste acht liedjes die werden gespeeld kwamen van die plaat en ja, ze waren te herkennen, maar ze kregen langere versies, waarbij de gitaristen naar hartelust freewheelden. En citeerden. Warempel kwam daarbij een ruim fragment van Marquee Moon van Television voorbij. Tim Knol is nu eenmaal niet eenkennig.

Wel is hij grappig. Hij leidde de songs zo vaak met een dol verhaal in dat hij ook aankondigde het volgende nummer niet aan te kondigen. Zo hoorden we een verhaal over een extreemrechtse kerel die hem in de supermarkt had belaagd en had geroepen dat Poetin zo’n goeie vent was. ‘De man reed in een Dodge Ram, met een omgekeerde vlag.’  Eenmaal thuis schreef hij daar To The Darkness over. Een bespiegelende tekst over een wereldconflict. ‘Maar twee weken later kwam Bennie Jolink met Poetin is een klootzak. Ja, zo kon het ook.’ Zo direct is niets voor Tim Knol, bij hem is het omfloerst, doordacht en in de eerste plaats bedachtzaam en melodieus. Geen geheven vingers.

De hele straalkaart aan invloeden werd uiteengeschoven. Met Wilco, Tom Petty en andere americana voorop.
Onderbroken door een nummer op mandoline dat op grote bijval kon rekenen. Waarna hij aankondigde volgend jaar weer met The Bluegrass Boogie Men op tournee te gaan.

Over tours gesproken. Dit was het laatste optreden in een tour van drie data. De volgende dag ging Tim Knol het theater in. Tot 30 april.

De toegift met A Song For You van
Gram Parsons is ijzingwekkend mooi

Het laatste nummer was het punky Heart Of The City van Nick Lowe, waar de band en hij gelukkig snel terugkwamen voor een encore die het hoogtepunt van de avond werd.

Volgens de setlist zouden ze Hickory Wind spelen, maar het werd A Song For You, ook van Gram Parsons. Een ijzingwekkend fraaie versie werd het, nog trager dan het origineel. Heel gedragen gespeeld en zo mooi gezongen.

Gram Parsons, de held aan wie Knol op 19 september, toen Parsons 50 jaar dood was, een avond had gewijd in het Concertgebouw. Hij zou deze versie, met andere, eens moeten uitbrengen.