Theo HakkertHadden we nog iets tegoed van The Eagles? Maar natuurlijk, hun afscheid. Als podium voor hun Europese uitzwaaiconcert kozen ze Arnhem, waar ze in 2022 nog hadden gespeeld.
Dit keer viel in ieder geval zijn naam. Wat logisch zou zijn, is dat niet altijd. De vorige keer dat Steuart Smith op het podium stond in de GelreDome – voor de kijkers rechts – ging hij er even anoniem af als dat hij het had betreden.
Hij is geen lid van The Eagles, hij is hun voeger, hij is de man die alles dicht metselt en afwerkt. Je kunt ook zeggen dat hij hun ambtenaar is, de man die ervoor zorgt dat alle protocollen kloppen.
Nu zijn The Eagles natuurlijk ook een ambtenaren-band. Hun unieke repertoire – want dat is het, met zijn vele hoogtepunten naast de missers – ligt zo vast als een trouwakte. Het is geen muziek die tot frivoliteiten uitnodigt; The Eagles spelen hun muziek zoals ze die op de plaat hebben vastgelegd en aangezien dat – soms op het griezelige af – allemaal klopt, is elk concert een uitvoering op authentieke instrumenten van een oeuvre dat in beton is gegoten. Onberispelijk, in totale beheersing, werd het uitgespeeld.
The Eagles hebben een kern, zoals The Rolling Stones die ook hebben. Het zijn er vijf: Don Henley, Timothy B. Schmidt, Joe Walsh en de relatieve nieuwkomers Vince Gill (die al een gevierde countryster was voordat hij toetrad) en Deacon Frey, de jongeling, de enige onder de 70.
Als zoon van mede-oprichter en onbetwist strabant bandleider Glenn Frey had hij rechtstreeks toegang tot de geledingen. Maar naast de kern cirkelen de manschappen die het fundament verzorgen. Dienstbare klerken.
Het was interessant om te zien hoe Don Henley, na het overlijden van Glenn Frey (in 2016), de leider en woordvoerder, het ambtenarenkorps introduceerde.
Kort voor het vorige optreden, 17 juni 2022, ook in Arnhem, had Deacon Frey juist zijn afscheid aangekondigd om zijn eigen carrière vorm te kunnen geven. Hem was gezegd dat hij altijd weer welkom was, hij hoefde zich maar te melden, en die avond stapte hij uit de coulissen om als Special Guest drie nummers te zingen. Deze week, bij de afscheidstournee, was hij opeens weer volledig lid, het eind is immers toch in zicht. Nog iets van 5, 6 Amerikaanse optredens in The Sphere en The Long Goodbye zit erop en kan Frey junior inderdaad met die eigen carrière aan de slag.
Henley wees erop dat de groep dik 50 jaar geleden al in Nederland optrad (op VARA’s Popgala) en dat ‘we’ nu nog bestaan bij gratie van Deacon Frey en Vince Gill. Zonder deze twee ging en gaat het inderdaad niet.
Maar al helemaal niet zonder Steuart Smith, de ambtenaar op rechts, de man die zo ongeveer alle gitaarpartijen speelt, tot en met het bovenliggende deel van de dubbel-solo aan het slot van Hotel California.
Dit keer noemde Henley keurig al hun sidemen. Er was meer besef dat de basis wordt gelegd door de ambtelijke afdeling Muzikale Zaken. Naast Smith ook drummer Scott Crago (die Henley vervangt wanneer hij voor de microfoon staat) en de toetsenisten John Carey, Will Hollis en Michael Thompson.
Ambtelijk was ook de manier waarop het concert was opgezet en hoe het werd uitgevoerd: geheel volgens het boekje. De exact dezelfde playlist als een week eerder in Manchester (vijf optredens). ‘Twee uur vakantie’, kondigde Henley aan. ‘Weg van het nieuws en de idioterie’.
En daar kwamen The Greatest Hits, te beginnen met Seven Bridges Road – net als de vorige keer. Omdat het zo indrukwekkend is om al die muzikanten naast elkaar voor op het podium te zien en bijna a capella aan dit optreden te beginnen.
Samen zingen, dat kunnen ze. Aan de harmonieën schortte niets. Aan het gitaarspel ook niet. Keurig allemaal, waardoor het – van de weeromstuit- hoe dan ook een beetje doodsloeg. De enige die tegen dit regime rebelleerde (of daar de ruimte voor kreeg) was Joe Walsh (76), van wie drie solo-nummers werden gespeeld, tot in de toegift aan toe: Rocky Mountain Way.
Niet dat alles geheel zuiver was, in Tequila Sunrise bijvoorbeeld een paar keer niet. Ook Eagles zijn mensen.
Van 2022 was ook overgebleven hoe de toegift werd aangepakt. Stoppen na Life In The Fast Lane, een paar keer zwaaien van alsof – niemand die vreesde dat ze weg zouden blijven, roepen om More! hoefde niet. Daar waren ze alweer, om Hotel California te spelen met Steuart Smith, met gekromde rug – hij ziet er met alle respect ook uit als een pennenlikker – in de hoofdrol.
Desperado en Heartache Tonight sloten het af. Bij dat laatste nummer gingen ook de tribuneklanten staan en klapten mee. En klaar. Voordat het eerste publiek de uitgang van de GelreDome had weten te vinden, reden vier zwarte busjes al weg van de arena.
This bird has flown; the Eagles had taken off.
In welk busje zou Steuart Smith hebben gezeten?
(Gezien: 13 juni in Arnhem)