Voor het slachtofferschap was Renate niet geboren

Renate Dorrestein is niet meer. Ze overleed op 4 mei aan de gevolgen van een ziekte, waar ze publiekelijk geen geheim van maakte.

Onze eerste ontmoeting dateert van 2005, bij een lezing in Oegstgeest.
‘Jij bent toch ook de man van die luisterboeken?’, vroeg ze meteen bij binnenkomst. Dat was ik inderdaad en met de opnames van die vele door haar ingesproken luisterboeken in mijn toenmalige Amsterdamse studio is onze vriendschap geboren.

Tijdens onze ritten naar en van de studio kwam het wel en wee van het boekenvak dan ruimschoots voorbij.  Ik ken weinig auteurs die zo goed op de hoogte waren van de ontwikkelingen binnen het boekenvak als Renate.

Over de lancering en promotie van haar nieuwe boeken had ze volop originele gedachten, die voor uitgever moeilijk te negeren waren. Als geen ander begreep ze dat zij zelf verantwoordelijk was voor het ‘merk’ Dorrestein en dat de schoorstenen in de boekenketen ook moesten roken.

De laatste tien jaar heeft Renate bij elk nieuw boek een bezoek gebracht aan mijn Boekhandel Broekhuis in Twente. Haar boeken zijn sindsdien altijd ruim voorradig geweest, veelal gesigneerd. Een wederzijds ambassadeurschap, uit vriendschap.

Onze bezoeken over en weer intensiveerden de laatste jaren. Bezoekjes aan Aerdenhout of in Amsterdam, waar ze met haar man Maarten de weekenden doorbracht. Boottochtjes over de Amstel met gezamenlijke vriend en bibliothecaris Hans van Velzen en onvergetelijke lunches (uiteraard met wat dozen signeerwerk).
Nadat haar ziekte zich had geopenbaard, bleef ze strijdbaar, vol interesse in het boekenvak en vervuld van werklust. Voor het slachtofferschap was Renate niet geboren.

Bij de jubileumvoorstelling van 150 jaar Boekhandel Broekhuis op 12 februari jongstleden zat Renate te stralen op de eerste rij in de Hengelose Schouwburg. Een mooier geschenk was die avond voor mij niet denkbaar.

Ze publiceerde dit jaar nog twee boeken, waarvan het in april verschenen Dagelijks werk een mooie inkijk geeft in haar schrijversschap. Op 7 april combineerden we nog een heerlijke lunch met haar allerlaatste signeersessie. We wisten het allemaal, maar desondanks bleef de stemming positief. Over een volgend boottochtje in mei werd al weer gesproken.

Uitgever Joost Nijsen verzocht me onlangs om een ondersteunende brief te schrijven om Renate koninklijk te laten onderscheiden. Uit naam van de boekhandel, met wie Renate gedurende decennia zo’n geweldige band heeft onderhouden, heb ik deze bijdrage mogen leveren.

Op 24 april werd Renate Dorrestein in huiselijke kring geridderd in de Orde van de Nederlandse Leeuw. In verband met haar sterk afnemende gezondheid is daar op dat moment geen ruchtbaarheid aan gegeven. Een terechte koninklijke waardering voor hetgeen ze heeft betekend voor een generatie aan lezers.

De vele trouwe lezers verliezen met Renate een originele, scherpe auteur, die met de nodige humor in haar romans maatschappelijke thema’s aan bod liet komen.
In haar werk hield ze er van om tegenstellingen en spanningen in familiaire kringen
te laten zien. ‘Show, don’t tell’, hielden de door haar bewonderde Anglosaxische auteurs haar voor. Haar thematiek en stijl zijn van ongekend niveau.

Renate is niet meer onder ons. In een van haar laatste interviews beschrijft ze haar hienamaals: ‘Natuurlijk ga ik naar de hemel. Wat heb ik in de hel te zoeken?’

Ik zal Renate vooral missen als goede vriendin en ben dankbaar voor de vele geweldige ontmoetingen en gesprekken.

Rust zacht, lieve Renate.

Kees Schafrat, 5 mei 2018

 
(Renate Dorrestein met de Orde van de Nederlandse Leeuw.)