Er was een tijd dat je Ryan Adams niet bozer kon krijgen dan door tijdens een concert te roepen of hij Summer of 69 wilde spelen. Hij speelt veel covers tegenwoordig, maar die doet hij nog altijd niet. Die hit kwam wel langs bij het optreden van de man die het schreef, Bryan Adams. Binnen 72 uur traden ze allebei op in Nederland.
RYAN laat niet op zich wachten. ‘Please welcome, Ryan Adams’ kondigt een voice-over aan, het rode gordijn van de Vereeniging in Nijmegen splijt als de dito zee en daar is ie. Hij neemt plaats op een stoel die niet is uitgelicht; het licht komt van acht schemerlampen. Gezellig, alsof hij in de huiskamer zit. Tom Waits had ook wel zo’n schemerlamp als decor. Dit gaat een stilteconcert worden is in de mail beloofd.
BRYAN laat ook niet op zich wachten. Zijn opkomst in het donker van Ahoy wordt vooraf gegaan door een filmpje op het grote scherm, een filmpje met een auto en dan komt die auto ook nog eens, zoals ooit het varken van Pink Floyd, als een vliegende drone over het publiek scheren. Daarna worden twee grote ballen op het publiek losgelaten. Dit moet een show worden.
RYAN speelt een selectie van eigen liedjes en covers. Covers die hij de afgelopen maanden al eens liet streamen, allemaal live gespeeld. Hij is alleen en wisselt tussen akoestische gitaren en een piano, geen vleugel. Hij zit dan met de rug naar het publiek. Zijn liedjes krijgen dan een New York-vibe, maar dat zal mijn gevoel zijn.
BRYAN speelt ook soms met de rug naar het publiek, maar dat is allemaal voor het effect, want verschillende camera’s leveren beelden direct naar het scherm. Akoestisch speelt hij ook wel, maar dat is het geijkte rustpunt in een optreden van hem. Hij wordt omringd door een standaard rockband: gitaren, bas, drums, toetsen.
BRYAN’s naam staat op de zijkant van de vliegende auto. Maar de B is zo klein dat het lijkt of er RYAN Adams staat.
RYAN laat zijn liedjes spreken, zelf zegt hij lange tijd niets. Prima. Alle concentratie op de muziek. Ik kan me een concert van Wilco herinneren in Paradiso waarbij de band ook niets zei en steeds snel een nieuw nummer inzette. De magie werd doorbroken toen iemand in het publiek iets riep. Bij Ryan zegt niemand iets. Alleen roept iemand om Wonderwall, wat hij natuurlijk niet speelt.
BRYAN praat meer, maar kort. Hij is de man van de hits, die hij slim doseert over de avond. Een enkel onbekender nummer, verder een feest der herkenning. Zo speelt hij Rock and roll hell, van hem en Kiss, dat nog vrij recent op de streams is verschenen. Het heeft er alle schijn van dat het gros van de bezoekers het niet herkent. Hij drijft op zijn oudere werk. Wel bouwt hij een korte tribute in aan Tina Turner met wie hij als jongeling eens op tournee was.
RYAN doseert de hits van anderen, want zelf had hij geen hit. Of het moet New York, New York zijn, met de beroemde clip waarin de Twin Towers er nog staan. Hij doet onder andere Tracks of my tears, I’m so lonesome I could cry, There’s a light that never goes out, Love sick en – gelukkig – Pale blue eyes. Koddig hoe hij steeds in zijn multomap naar de teksten zoekt en ze vervolgens niet nodig heeft.
BRYAN covert Roy Orbison en hij speelt een flard van Radar Love, als knipoog en eerbetoon naar deze Nederlandse wereldhit. Zijn referentie naar de popgeschiedenis zit eerder in de muziek die hij vooraf laat draaien. Oude rock-’n-roll. Johnny B. Goode en ook Rock this town van Stray Cats. Alsof hij wil zeggen: hier komt alles vandaan. Als hij het zo bedoelt, is hij wellicht te beschouwen als de laatste mainstream rock-’n-roller. Zijn laatste hit is van de vorige eeuw zo ongeveer. Wie is er verder nog die dit doet, een best-of tournee maken?
RYAN bracht op 1 januari vijf albums tegelijk uit. Zo is hij. Altijd een rebel, altijd onvoorspelbaar (als dat geen contradictio in terminis is) en altijd bezig zaken anders te doen dan anderen. Een vreemde mix van rusteloosheid en slim nadenken. Na de vijf albums heeft hij nog een live-album gestreamd en vervolgens kwam hij elke week met twee covers. Toen hij in Nijmegen eindelijk sprak stak hij een tirade af tegen Spotify. Het was de streamingdienst opgevallen dat een van de vijf albums van 1 januari veel meer streams trekt dan de andere vier en heeft toen, beducht voor kunstmatige streams door bots, besloten dat album, Star Sign, niet langer te streamen. Spotify heeft Adams’ best-lopende album verwijderd. Idioot natuurlijk. Dan moet je wel bewijzen hebben, maar of ze die hebben? Het zal hem ook eens niet overkomen. Het is gewoon de meest toegankelijke van de vijf albums.
BRYAN trekt nog maandelijks meer dan 20 miljoen luisteraars.
RYAN speelt dertig nummers. Mooi, maar na een tijd zijn ze niet meer onderscheidend genoeg. Tegen 30 nummers is geen spanningsboog bestand.
BRYAN speelt 28 nummers, ook dat is meer dan genoeg. All for love als laatste. Hij heeft dan uiteraard al Heaven, Everything I do (I do it for you), Summer of 69, Please forgive me en Run to you gedaan. En Here I am, dit nadat hij laat weten dat een vrouw in het publiek haar vriend ten huwelijk wil vragen. Wat ook gebeurt, op de tribune links. Achteraf vindt hij het nummer daar goed bij passen.
RYAN stopt om 22.30 uur.
BRYAN stopt om 22.30 uur.
