Regelmatig onregelmatig hier recensies van opvallende platen
JEREMIE ALBINO EN DE WARMTE VAN OUDE SOUL
Eerder maakte Jeremie Albino drie albums die alleen in blueskringen enige respons kregen. Hij trad al eens in Nederland op een bluesfestival op. Hij moet maar snel nog eens komen spelen, liefst de songs op zijn nieuwe plaat: Our Time In The Sun. Het is zijn eerste op het Easy Eye Sound en werd geproduceerd door label-eigenaar Dan Auerbach (van The Black Keys), die ook het mede-auteurschap van de songs wist te verwerven.
Auerbach heeft het beste in de Canadees Albino naar boven weten te halen. ’s Mans stem is gemaakt voor deze mix van soul, blues, rock, kabbelende funk. Wie zoekt naar een parapluterm voor deze muziek moet maar gewoon americana gebruiken.
De warmte van oude soul, op Atlantic met name, straalt van de liedjes, die – en dit is een enorm pré – nergens worden uitgemolken. Slechts twee duren langer dan 4 minuten; meer blijven binnen de 3 minuten. Idee op, liedje stop – altijd een goed idee. Totaal klassieke songs zijn het daardoor, singles als het ware.
De ballads zijn al net zo goed als de rock, of het bluesy ‘Dinner Bell’. ‘So many ways to say I love you’ – een liefdeslied, heerlijk. Doet op sommige momenten wel denken aan Willy DeVille’s betere werk. Elk nummer is raak. Eenvoud, ja, eerder vertoond, ja, maar waarom zijn albums als Our Time In The Sun dan zo zeldzaam – en zeldzaam goed?
Top 10 van het jaar-werk.
Jeremie Albino – Our Time In The Sun
LAURA MARLING, BREEKBAAR NIEUW LEVEN
Uit Engeland komen verfijnde albums van zangeressen. De beste voorbeelden van dit jaar zijn die van Beth Gibbons, de stem van Portishead, en van Laura Marling. Haar achtste album bevat de weerslag van de geboorte van haar dochter, vorig jaar.
‘You and your dad are dancing in the kitchen’, zingt ze in de opener. Zelf is ze daar kennelijk nog niet helemaal toe in staat. ‘Life is slowing down, but it’s still bitchin’.’
Hoe dan ook: je bent mijn kind, voegt ze daaraan toe: ‘Child of mine’.
Het meisje heet Zena, leren we in de tweede song. Ook hier het dans-motief: ‘You’re still a ballerina, everybody knows, but your feet are on the ground’.
En zo komt de ene na de andere nieuwe belevenis voorbij. Tot ze de luisteraar op het verkeerde been zit in ‘No One’s Gonna Love You Like I Can’. Op de titel afgaande, en op wat eraan vooraf is gegaan, zou het zo maar een liedje voor Zena kunnen zijn, maar het is juist voor haar partner, voor wie ze viel toen hij in een bar zijn kleren uittrok. ‘You were saying something strange just to make me misbehave’.
Scenes uit een huwelijk, scenes uit een gezin.
Een onwaarschijnlijk prachtig lied trouwens, dat ‘No One’s Gonna Love you Like I Can’, het mooiste niemendalletje van 2024: het klokt in op 2.02 minuten.
De instrumentatie is net zo fragiel en breekbaar als je bij nieuw leven mag verwachten. Strijkers bij een gitaar en dienende toetsen. ‘The Shadows’ heeft de sfeer van een Leonard Cohen-song. Gaat dit over de dood van haar moeder?
Marling kiest voor uitdieping verderop. Het gaat dan over familie, hoe generaties elkaar opvolgen, na de verwarrende euforie van een geboorte.
Kant twee van de elpee begint met een Interlude dat zowaar lijkt op ‘O Superman’ van Laurie Anderson. Met meteen daar achteraan het lied dat ze recent zong bij Later with Jools, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar: het schitterende ‘Caroline’. Op de plaat stuwen de strijkers de melodie subtiel voorwaarts.
In het intro van ‘Lullaby’ horen we Zena kirren, een slaapliedje van pure moederliefde. In ‘Patterns in Repeat’ keert de wereld terug, met alle alledaagse problemen, de kleine vooral. De zaken van het hart, momenten van twijfel. Dit is een heel mooi album, de muziek doet de luisteraar zachter ademhalen door de breekbaarheid.
(En off-topic: wat fijn dat de vinyl-versie gewoon op zwart vinyl is geperst. Zwarte platen zijn zeldzamer geworden dan al die kekke kleuren, die onwillekeurig doen vrezen dat die minder lang meegaan. Maar deze van Laura Marling is dus echt voor altijd.)
Laura Marling: Patterns in Repeat.