Twee illustere bands van het Excelsior Recordings-label zijn weer op pad. ‘Zie je bij de reünie,’ zeiden ze toen al, bij wat toch als afscheid was aangekondigd. Daryll-Ann en JOHAN. Ze treden met een maand tussenruimte op in Metropool Hengelo.
Alsof er niets is veranderd. Alsof hij niet van zijn plek is geweest. Op 17 oktober zit drummer Jeroen Kleijn het ritme aan te geven van Daryll-Ann en gisteren, 16 november, zit hij er nog. Zo lijkt het. Nu als drummer van JOHAN.
Niet zo gek, hij drumde ook al eens in Claw Boys Claw, bij Spinvis, Claudia de Breij, Tim Knol, natuurlijk bij Tim Knol, El Pino, Scram C Baby. Et cetera. Ellen ten Damme, ook bij haar.
Maar het beeld is treffend. Waar hij een maand geleden zit, zit hij nu nog/weer. Lurkend, tussendoor aan een pijpje pils, al dan niet water of 0.0.
Deze avond, gisteren, doet hij JOHAN. Net als Daryll-Ann is de band rond zanger, gitarist, liedjesschrijver en bandleider Jacob de Greeuw heropgericht. Beide bands kwamen met uitstekende nieuwe platen bovendien.
Jeroen Kleijn. Jacob de Greeuw stelt alleen hem voor, de andere bandleden niet. Al noemt hij ook een keer ‘Robin’. Robin Berlijn, gitarist van Johan, ook alweer geruime tijd. Eerder speelde hij in Kane, Moke en Ellen ten Damme, ook bij haar.
Ook verder is het bühnebeeld hetzelfde. Vanuit de zaal gezien links de bassist. Voor hem de zanger/gitarist. Rechts voor Jeroen Kleijn de andere zanger/gitarist en daar weer rechts naast de toetsenist. Met dit verschil: bij Daryll-Ann heeft een projectiescherm boven Kleijn, met verstilde beelden die horen bij het artwork van het nieuwe album: Spring. Kandidaat elpee van het jaar.
Bij JOHAN, een maand later, is de positie van Robin Berlijn ongewild symbolisch voor de avond. Hij staat slecht uitgelicht, maar wat erger is: zijn spel blijft binnen de brij van het groepsgeluid hangen. Op het moment dat je verwacht en hoopt dat zijn solo er even bovenuit klinkt, blijft dat effect uit. Het zou het nummer opgezweept hebben, ook dat effect blijft uit. Zonde.
Op 17 oktober is dat beter. Anne Soldaat – voor de kijkers rechts – zorgt er als het ware zelf wel voor dat zijn solo’s er door- en overheen vloeien. Zijn partner Jelle Posthuma al net zo. Soldaat is overigens weer eens totaal ongenaakbaar, verkeert in de muziek. Hem wordt nog net op tijd de setlist aangereikt, die hij na ieder nummer bestudeert om vervolgens de juiste gitaar uit het rek te pakken. Schitterend hoe hij ontevreden zijn hoofd schudt als de solo in het slotnummer, Our Song, niet wordt wat hij van zichzelf eist.
Over setlisten gesproken. De Greeuw krijgt hem pas na twee nummers.
Robin Berlijn heeft maar twee gitaren. Een groene elektrische en een akoestische. Zodra hij die omgordt voor About Time klinkt het meteen beter en sprankelt JOHAN zoals Daryll-Ann een maand eerder de hele avond doet.
Wat de bands ook bindt, is dat ze nauwelijks contact met de zaal zoeken. Jacob de Greeuw zegt wel zeven keer ‘Dankjewel, lieve mensen’. Dat is het wel zo’n beetje. Wel roept hij de Tukkers nog op naar Paradiso te komen in januari. Maar Twente wil gewoon vandaag, maintenant, tout de suite, heute nog verdomme een lekkere JOHAN-avond. De Excelsior-bands kwamen vroeger al nauwelijks naar Twente. Dus nu je er bent, hup. Maar het geluid werkt niet mee. Pas bij Day is done, het prijsnummer van Pergola, klopt alles. Dan is er even de wisselwerking met het publiek, die het koortje vormt.
Daryll-Ann laat het ook bij de muziek. Is dat bescheidenheid? Natuurlijk is de muziek genoeg en, in hemelsnaam, kondig niet steeds de songs aan. Maar een enkele uitleg, een hint, een grap, een kwinkslag. Iets.
Hoe dan ook. Twee fijne avonden met heerlijke ‘gitáármuziek klonk door de Hengelose nacht’ (om de Zangeres zonder Naam te parafraseren), met Daryll-Ann als beste van de twee. Sprankelt meer.
Meer reünie bij Excelsior Recordings graag. En dat Jeroen Kleijn dan precies daar weer zit.
Daryll-Ann